வாடியபயிர்

ஊர் எல்லையில் அது நடந்துவந்து கொண்டிருந்தது. அதன் நடையில் எதுவும் வேகமில்லை, பதட்டமில்லை, அவசரமில்லை. சுட்டெரிக்கும் வெயில் அதை எதுவும் செய்ததாகவும் தெரியவில்லை. கைகள் வெண்ணிற ஆடைக்குள் பொதிந்திருக்க அதன் சிந்தை எங்கோ ஒன்றி நினைவுகள் அதைத் தின்றுகொண்டிருக்கக் கால்கள் தாமே பாதையைக் கவனித்து நடந்துகொண்டிருந்தன.

வானில் வெண்பஞ்சுப்போல மேகங்கள் அங்கொன்று மிங்கோன்றுமாகத் திரிந்துகொண்டிருந்தன. மேகங்களின் தயவால் நிழல் சிறிதுநேரம் தோய்ந்தும் சிறிதுநேரத்தில் மீண்டும் வெறிகொண்ட சூரியன் வெளிப்பட்டுச் சுடுவதுமாகச் சூழல் மாறிக்கொண்டேயிருந்தது. தூரத்திலிருந்து பார்ப்பதற்குச் சிதறிய வெண்மேகத்துளியொன்று மேலிருந்துக் கீழிறங்கி நடந்து செல்வதைப் போல அது நடந்துச் சென்றுகொண்டிருந்தது.

சிறிது அசைந்தாலும் எங்கே சக்தி வீணாகிவிடுமோ என்றுபயந்து மரங்களெல்லாம் அசைவின்றித் தவம் செய்துகொண்டிருந்தன. காற்றும் அவற்றுடன் சேர்ந்துகொண்டதோ என்னவோ அதன் அசைவையும் அங்குக் காணமுடியவில்லை. மரங்களில் வழக்கமாகப் பறவைகள் அமருமிடமெல்லாம் காலியாக இருந்தது. புளியமரத்தின் மேலிருந்த ஆந்தை புகைபோல ஒன்றுத் தன்முன் நடந்துச் சென்றுகொண்டிருப்பதை கண்ணை விழித்துவிழித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. காரைச்செடியின் மேல் தோன்றிய ஒரு ஓணான் சிறிது எக்கி எக்கித் தனதுத் தலையை நான்குமுறைத் தூக்கிவிட்டுக்கொண்டுச் சுற்றியும் தனது கண்களை உருட்டிச் சுழலவிட்டது. திடீரென்று எதையோ உணர்ந்ததுபோலக் குதித்து ஓடிப் புதரில் ஒழிந்துகொண்டது. “சே இன்னிக்கும் பட்டினிதான்” என்று மனம் சலித்துக் கொண்ட ஆந்தை சடசட வென்று சிறகடித்து வேறு இடம் நோக்கிப் பறக்க அது அமர்ந்திருந்த கிளையிலிருந்து காய்ந்த சுள்ளி ஒன்று பொக்கென்று ஒடிந்து கீழேவிழுந்து சரிவில் மெத்தென்றுமூடி இருந்த காய்ந்தச் சருகுகளின் மேல் சரசரவேன்றுச் சறுக்கிச் சென்றது. எந்தச் சப்தமும் அதன் கவனத்தை கலைத்ததாகத் தெரியவில்லை.

ஊருக்குள்ளே பருத்தியம்மா சமையல் கூடத்தில் உருளைக்கிழங்கை அரிந்து கொதிக்கின்ற குழம்பில் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். வீட்டின் உள்ளிருந்து எதோ சப்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. பருத்தியம்மா சிறு புன்னகையுடன் டேய் செல்லமணி அதோட வெளயாடாதே வொன்னால அதப்பிடிக்க முடியாது. அடிச்சி அடிச்சி வொன்னோட கைதான் வலிக்கப்போகுது சொன்னாக்கேளு.

பருத்தியம்மாவின் அதட்டும் சப்தம் கேட்டும் கேட்காதது போல அந்தக் குழந்தைத் தனது கைகளைக் கொண்டு கூரையில் இருந்து இறங்கும் அந்த ஒளியைப் பிடிக்க முயற்சி செய்துகொண்டிருந்தது. ஒளியோடு கீழே இறங்கிய மேகத்தின் நிழல்கள் தரையில் நகர்வதைப் பார்த்து வியந்தக் குழந்தை அதைப் பிடிக்க முயன்று முயன்று வலியையும் பொருட்படுத்தாது தனது கைகளை அதன்மீது அடித்துக் கொண்டிருந்தது.

அடிப்படியிலிருந்து தலையை முடிந்துக் கொண்டைபோட்டுக் கொண்டே வீட்டுக்குள் வந்த பருத்தியம்மா. குழந்தையை எடுத்துத் தூளியில் போட்டுவிட்டு கூரையை ஊடுருவும் அந்த வெளிச்சத்தைப் பார்த்தாள். இந்தவாட்டி வெள்ளாமை வெளஞ்சிருந்தா இதமாத்திடலாம்னு மச்சான் சொல்லியிருந்தாரு ஆனா இந்தவருஷமும் எல்லாம் போச்சி. என்று நினைக்கும்போதே அவளது தொண்டை அடைத்துக்கொண்டு வயிற்றை ஏதோசெய்தது. போன வருஷம் ஒருஓட்டை மட்டுமே இருந்தக் கூரையில் இப்போது பத்து ஓட்டைகள் சின்னதும் பெரியதுமாக ஆகிடுச்சி.

மனதிலிருக்கும் பாரத்தையெல்லாம் அள்ளிக்கொண்டு வெளிவருவதுபோல அவளிடத்திலிருந்து ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு வெளிவந்து வெளியில் உள்ள காற்றில் கலந்து மறைந்தது. மழை பெஞ்சதுன்னா அல்லாத்தையுந் தூக்கிக்கிட்டு பஞ்சாயத்துச் சாவடிக்குத்தான் போயி ஒதுங்கிக்கணும். ஒருவேளை திடீரென்று மழைவந்தால் என்ன செய்வதென்று சில பொருட்களை மட்டும் ஒரு மரப்பெட்டியில் போட்டு அதைக் கண்ணாடிக்காகிதம் போட்டு மூடிவைத்திருந்தாள் பருத்தி.

வெளியே தாழ்வாரத்தில் அடுப்பில் குழம்பு கொதித்துக் கொண்டிருந்தது ஒரு தட்டுப்போட்டு மூடிவிட்டு உள்ளே வந்திருந்தாள். இந்த வாரம் பலசரக்கு பாக்கிய கொண்டு குடுக்கலன்னா செட்டியார் அரிசியும்பருப்பும் இனிமேத் தரமாட்டாரு. மூணுமாசமா கடன் கொஞ்சங்கொஞ்சமாச் சேந்து இப்போது மொத்தம் பதினஞ்சிரூவாஎட்டணா ஆயிடுச்சி. போனமுற போயிருந்தப்பவே செட்டியார் கோவிச்சிக்கிட்டாறு. நான் கைகாசு போட்டுத்தானே சரக்கு வங்கி வாங்க்கியாறேந் தாயீ. டவுணுகடையில எனக்கு சும்மாவா கொடுக்கிரானுங்க என்று சலித்துக் கொண்டார். இந்த ஊர்ல அவர்கடை ஒண்ணுதான் இருக்கு. வேறக்கடைக்கு போவணுன்னா டவுணுக்குத்தான் போவணும்.

எங்கிருந்தோ வந்த கருவண்டு ஒன்று ஓய்ங் என்று சப்தமிட்டபடி வீட்டின் நடுவில் உத்திரத்திற்குத் துணையாக நட்டிருந்த மரத்திலுள்ள துளையில் நுழைந்துகொண்டது.

வேறே வழியில்லன்னா வளையலை வித்திட்டு சோளத்தட்டையும் புண்ணாக்கும் மூணுமாசத்துக்கு வீட்டுக்கு அரிசியும் பருப்பும் வங்கிடவேண்டியதுதான். செட்டியாரோடா கடனையும் செட்டில் பண்ணிடலாம் அப்புறம் ஆறுமாசத்துக்கு அவர்ட்ட தெகிரியமா கடன் கேக்கலாம்.

அங்கே கொதித்துக் கொண்டிருந்தக் குழம்பை மூடியிருந்தத் தட்டு துள்ளிக் குதித்துக் கீழே அடுப்புக்கல்லின் மீது விழுந்தது.

சப்தம் கேட்டுச் சட்டென்று பருத்தி ஓடுவதற்குள் வெளிக்காற்று குழம்புச் சட்டிக்குள் நுழைந்து பருத்தி செய்யவேண்டிய வேலையைச் செய்து முடித்து நுரையடங்கிய குழம்பு மீண்டும் கீழிறங்கிக் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. பருத்தியும் தன் பங்குக்குத் தாவாரத்தில் சொருகி வைத்திருந்த கரண்டியை எடுத்து ஒரு கிண்டுக்கிண்டிவிட்டு காய் வெந்திருக்கிறதா என்று எடுத்துப்பார்த்தாள்.

பருப்போடு ஒட்டிக் கொண்டு வந்த ஒன்றிரண்டு உருளைக் கிழங்குகளில் ஒன்றை மட்டும் எடுத்து நசுக்கிப் பார்த்தாள். எங்கேருந்துதான் எழவெடுத்தவனுங்க இந்த கெழங்க கொண்டாரானுங்கன்னே தெரியல கல்லு மாதிரி வேகவேமாட்டேங்குது. என்று நொந்துகொண்டே மீண்டும் சட்டியில் போட்டுவிட்டு அந்த நெளிந்துபோன பாதித் தேய்ந்த அலுமினியக் கரண்டியால் மீண்டும் ஒரு கிண்டுகிண்டி விட்டுவிட்டு மாராப்பை இழுத்து மார்புகள் வெளியே தெரியாமல் இடுப்பில் சொருகிக் கொண்டாள். ஒட்டி இருந்த இணையடுப்பில் வடை சட்டியில் முருங்கைக் கீரை ஆகி முடிந்து தட்டுப்போட்டு மூடிக் கிடந்தது.

காலுக்குக் கீழே கிடந்த ரப்பர் பொம்மையை எடுத்து பீ பீ என்று இரண்டு அமுக்கு அமுக்கிவிட்டு தூளியில் உள்ளே தூக்கிப்போட்டாள். அதற்கென்றே காத்திருந்ததுபோல உள்ளே இருந்த கைகள் அதை எடுத்து தன் பங்குக்கு அழுத்தி மீண்டும் மீண்டும் ஒலிஎழுப்பியது. அந்தச் சந்தோசத்தில் அப்படியும் இப்படியும் அசைந்த தூளியுடன் இப்போழுதோ அப்பொழுதோ வென்று மூங்கில் உத்தரமும் உடன் அசைந்தாடிக் கொண்டிருந்தது.

மாட்டுச் சலங்கை சப்தம் கேட்டு வெளியே வந்தாள் பருத்தி.

“ ஹைஹை பும்பும் புர்ர்ர்.. “ என்னம்மா சந்தையிலே எதுன்னா வாங்கியாரணுமா என்ற மாயாண்டியண்ணனின் சப்தம்கேட்டு மண்சாலையின் பக்கம் திரும்பினாள்.

கைகள் மூக்கணாங் கயிற்றை லாவகமாகச் சொடுக்க தார்குச்சியை திருப்பி ஊசியால்குத்தி மாடுகளை நடத்திக் கொண்டிருந்தான் மாயாண்டி. வண்டி பள்ளத்தில் இடறிச் சாய்ந்துவிடாமல் சமாளித்து வந்துகொண்டிருந்தது.

அண்ணே நீங்க போயிட்டு பொழுதோட வந்துருவீகளா இல்ல நாளக்கித்தான வருவீங்களா.

ஹோய் ஹோய் ஹோய் மாயாண்டியின் கைகள் கயிற்றை இழுத்துப் பிடிக்க மயிலைக் காளைகள் இரண்டுக்கும் அவன் இழுத்த வேகமும் வேதனையும் பொறுக்க முடியவில்லை. ஒருவழியாக அவன் கயிற்றைச் சுண்டுகின்ற பாசைக்குக் கட்டுப்பட்டு தடுமாறிப் பிரண்டுகொண்டிருந்தக் கால்களைச் சமாளித்து ஆழமாகத் தரையில் ஊன்றித் தலையை ஒருபக்கமாகச் சாய்த்து விண்ணைநோக்கி எக்கிக் கொண்டு “ஞே” என்று பார்த்துக் கொண்டுநின்றன.

வண்டியின் பின்னால் சிறிது தூரத்தில் உடன் வந்துகொண்டிருந்த கருப்புவும் வண்டி நிற்பதைக் கண்டு மாயாண்டியின் கீழே வந்து நின்று வாலாட்டிவிட்டு. பருத்தியை பார்த்துக் குறைத்தது. பின்னர் இது நமக்குச் சம்பந்தமில்லாத விஷயம் என்பதுபோல மீண்டும் தலையை குனிந்து தரையில் எதையோ தேடுவதுபோல வண்டிப் பாதையில் முன்னே செல்ல ஆரம்பித்தது.

டவுணு கடைல பால்பாவுடர் இருந்தா வங்கியாந்து தாரீகளாண்ணே. மாடெல்லாம் வத்திப் போச்சிண்ணே எனக்கும் சாப்பாடு சரியில்ல அதுனால ஊருவைத்தியரு பவுடர்பால் கெடச்சா கொஞ்சம் சேத்துக்கச் சொன்னாரு. “மச்சான் ஏரிக்கரப் பக்கந்தே மாடுமேக்கப் போயிருக்கு நீங்க போவுற தடத்துலதேங் கெடக்கும். போகையில சாப்பாட்டுக்கு நேரமாச்சி நா வரச் சொன்னேன்னு அப்பிடியே ஒரு சத்தம் போட்டுட்டு போங்கண்ணே. “

என்னண்ணே டப்பா வங்கியாரீங்களா? அவள் கூறியதை நினைவில் பொதிந்துகொண்டிருந்த மாயாண்டியை மீண்டும் நினைவூட்டினாள் பருத்தி

அதுக்கென்ன தாயீ காசு கொடுத்தா வங்கியாறேன்.

சரி இருங்கண்ணே இதோ வந்துட்டேன் என்று வீட்டிற்குள் நுழைந்தாள்

அரிசிப் பானையிலிருந்த ஒருருபாய்நாலணாக் காசை எடுத்து வந்து மாயாண்டிகையில் திணித்துக் கொண்டே அவசரச் செலவுக்குன்னு வெச்சிருந்த காசுண்ணே ஒரு பெரிய டப்பாவா கெடச்சா வாங்கியாந்துடுங்க.

போவுறவழில தண்ணித் தவிச்சாக்க இந்தத் தண்ணிய குடிச்சுக்கோங்க அண்ணே என்று சொல்லி மற்றொரு கையில் கொண்டுவந்த சுரைக்குடுக்கையையும் மாயாண்டியிடம் கொடுத்துவிட்டு வண்டியிலிருந்து ஒதுங்கிக் கொண்டாள்.

காசை வங்கி இடுப்பில் வேஷ்டிமடிப்பில் சொருகிக் கொண்டுச் சுரைக்குடுக்கையின் கையிற்றை வண்டிப் பலகையில் தனதருகே ஊன்றியிருந்த புரசங்கழியில் ஒருசுற்றுச் சுற்றிவிட்டு வைத்துக் கொண்டான் மாயாண்டி. அவன் மாடுகளைப் பிடித்திருந்த கைகளின் இறுக்கத்தைக் குறைத்துக்கொண்டு ஹை ஹை என்று கயிற்றைத் தளர்த்திச் சுண்ட வண்டி நகரஆரம்பித்தது. மீண்டும் மாடுகளின் “ ஜல் ஜல் ஜல்” சலங்கைச் சப்தம் காற்றில் புகுந்து பரவ ஆரம்பித்தது.

வீட்டிற்குள் நுழைந்துகொண்டிருந்த பருத்தியின் நெஞ்சையும் மெலிதாக ஊடுருவியது அந்தச் சலங்கைச்சப்தம். தூளியிலிருந்து வெளியில்வந்துத் தொங்கிக் கொண்டிருந்த வெறும் கால்களை தூக்கி மீண்டும் உள்ளே போட்டுவிட்டு, அடுத்த வெள்ளாமைல கூலிவேலை செஞ்சாச்சும் காசுபாத்து சலங்கை யொண்ணுவாங்கி புள்ளக்கி போட்டுரணும் என்று நினைவுறுத்திக் கொண்டாள்

ஊருக்கு வெளியே அது இன்னும் நடந்து வந்துகொண்டிருந்தது.

காற்றில்ச் சலனமில்லாதது போலவே எங்குமே ஈரப்பதமிருப்பதாகவும் தெரியவில்லை. புற்களொல்லாம் மடிந்துக் கள்ளிக்கும் காரைச் செடிகளுக்கும் உரமாகிவிட்டிருந்தன. தூரத்துவானத்தில் சில கழுகுகள் வட்டமிட்டுக் கொண்டு தனது கூர்மையான பார்வையை கீழே வீசி இரைதேடிக்கொண்டிருந்ததன.

அது எதையும் கவனித்ததாகத் தெரியவில்லை. சிறிது நாக்கைச் சுழற்றி உதட்டைத் துடைத்து எச்சியைகூட்டி விழுங்கித் தன் தாகத்தை தணித்துக் கொள்ள முயற்சி செய்தது. நாக்கை சுழற்றியபோது உதட்டில் தென்பட்ட ஈரத்தில் சிறிதுஉப்பு கலந்திருந்தது. மண்ணில் ஈரமில்லையா, காற்றில் ஈரமில்லையா, மனிதர்களின் மனதில் ஈரமில்லையா, விண்ணிலேயே ஈரமில்லையா, ஏனிந்தவறட்சி என்றொரு சிந்தனை அதன்மனதில் நெருடியோடிக் கொண்டிருந்தது.

வழக்கமாக பட்டுப் போன்ற புற்களை மிதித்தே பழக்கப்பட்ட அதன் கால்கள் இன்று கற்களையும் சருகுகளையும் காய்ந்தச் சுள்ளிகளையும் முட்களையும் மிதித்து நடந்துகொண்டிருந்தது.

அதன் கண்களிலிருந்து பெருகிய நீர் வெளியில் காணாத ஈரத்தைச் சரி செய்யும் முயற்சியில் தோற்றுப் பின்னர் வழிந்து அதன் நெஞ்சை நனைந்துக் கடந்து அதன் கால்கள்வரை நீண்டுவழிந்துகொண்டிருந்தது. ஈரத்துடன் உறவாடியதால் அதன் உடைகள் நெஞ்சோடு தோய்ந்து ஒட்டிக்கொண்டிருந்தன. நடக்கும் வழியில் உள்ள முள்ளிற்குக்கூட முனை ஓடிந்துவிடாதவாறு அதன் கால்கள் பக்குவமாகச் சரியானப் பாதையைத்தேடித் தொடர்ந்து பயணித்துக் கொண்டிருந்தன.

அது இப்பொழுது எதிரில் தெரிந்த எரிக்கரையின் மீது ஏறி நடக்க ஆரம்பித்திருந்தது.

ஏரியின் தரையெல்லாம் பாளம்பாளமாகப் பிளந்துக் கிடந்தது. ஏரி முழுவதும் நீர் நிறைந்திருப்பதுபோன்றத் தோற்றத்தில் கானல்நீர் கடல்போல நிறைந்துத்ததும்பி அலையடித்துக் கொண்டிருக்க அதில் தூரத்தில் காய்ந்துத் தொங்கிக் கொண்டிருந்த பனைமரங்களின் உருவங்கள் தலைகீழாக தெறிப்பதுவும் பின் மறைவதுமாக இருந்தது.

அது நடந்துவந்த பாதையில் எதிரே தூரத்தில் கானல்நீருக்கிடையே சலங்கையோசையுடன் தெளிவில்லாமல் ஒரு பொருள் அசைந்து அசைந்து அதை நோக்கி நெருங்கி வந்துகொண்டிருந்தது.

மண் சுடுகின்றதா அல்லது அதன் உள்ளிருந்து வழிந்தோடிய கண்ணீர் காலைநனைப்பதால் அதற்குச் சூடுத் தெரியவில்லையா. அது கரையிலிருந்து வரப்பில் இறங்கிக் காய்ந்துபோன நெல்வயல்களுக்கிடையே நடக்க ஆரம்பித்திருந்தது.

“ஒய் யாருப்பா அது இந்த மட்டமத்தியான வெய்யில்ல இப்புடிப் போறது. எந்தூருப்பா“

அது சுற்றியும் பார்த்தது. மாயாண்டியின் அதட்டுகின்றதொனி அதற்கு எங்கோ சூனியத்திலிருந்து யாரோ கத்துவதுபோல மெலிதாகக்கேட்டது. ஆனால் அதன் கவனம் இன்னும் சிதறியதாகத் தெரியவில்லை.

பாதத்திற்குக்கீழே தண்ணீர் ஓடுகின்ற சுகம் அதற்கு எப்பொழுதும் பழக்கப்பட்ட ஒன்று. ஆனால் அதற்கான அறிகுறி இன்று எங்குமே தெரியவில்லை. வாய்க்காலிலும் வயலிலும் அதன் பார்வைப்பட்ட இடங்களிலெல்லாம் கரம்பை மண் வாய்விட்டு வெடித்து விரிந்துக் கிடந்தது. அதில் நண்டோடுகளும் நத்தையோடுகளும் தவளையின் கூடுகளும் அங்கங்கே இரைந்துக் கிடந்தன.

“ஏய் யாருப்பா அது அதாங் கேக்குரோம்ல” ம்ஹூம் அதுச் செவிமடுத்ததாகத் தெரியவில்லை.

எதிரில் வரப்புச் சந்திப்பு வந்ததும் அதன் பாதங்கள் நின்றன. அதன் பார்வை சுற்றிலும் எதையோ ஏங்கித் தேடிக்கொண்டிருந்தது. விண்ணை நோக்கி அசைந்தாடி இருக்கவேண்டிய பயிர்கள் அனைத்தும் மண்ணைத் தொட்டு மடிந்து மண்ணுக்கு உரமாகிக்கொண்டிருந்தன. மாடுகள் அங்கங்கே வயலில் இந்த காய்ந்த பயிர்களை மேய்ந்துகொண்டிருந்தன.

பார்த்துவந்த எந்தக் காட்சியும் அதற்கு இன்பம் தந்ததாகத் தெரியவில்லை. அதன் கண்கள் தான்கண்ட காட்சிகளை எல்லாம் வாரிச்சுருட்டிக் கொண்டு மேலேறி உச்சியில் ஒடுங்கிக் குத்திக் கொண்டது. கால்களுக்குக் கீழே பூமி நழுவிவிட்டது போலிருந்தது அதற்கு. அதன் உடலிலிருந்து வேர்வை ஆறாகப் பெருகிவர கால்கள் தளர்ந்து நினைவற்று வாடிச்சரிந்து அப்படியே வரப்பில் விழுந்தது.

“டேய் மருது சீக்கிரம் வாடா. வொன்னோட வயக்காட்டுல யாரோ மயக்கம்போட்டு விழுந்துட்டாங்க” என்ற மாயாண்டியின் சப்தம் கேட்டு தூரத்தில் மாடுகளை மேயவிட்டுவிட்டு மரத்தடியில் சுருண்டுக்கிடந்த பருத்தியின் கணவன் மருது திடுக்கிட்டு எழுத்தான்.

என்னமாமா இதோ வந்துட்டேன் என்று கத்திக்கொண்டு மருது வருவதற்குள் மாயாண்டி துள்ளிச் சென்று அதைத் தூக்கித் தனது கைகளில் தாங்கிக் கொண்டிருந்தான். பார்ப்பதற்குப் பெரிய உருவமாக இருந்தாலும் அவரைக் கையில் தூக்கியவுடன் ஒரு மலர்க்கூடையை தூக்குவதுபோல எளிதாகவே வந்துவிட்டது மாயாண்டிக்கு.

மருது ஓடிப்போயி வண்டியில இருக்கிற சுரைக்குடுக்கைல தண்ணியிருக்கு எடுத்துட்டுவா. மருது வண்டியை நோக்கி ஓடினான்.

அதனிடத்தில் அசைவுகள் ஏதுமில்லை. மாயாண்டிக்கு மனம் திக்கென்றது. அவன் கைகள் அதன் மூக்கினருகில் சென்றது. மூச்சு அசைவது போலவும் தெரியவில்லை நின்றுவிட்டது போலவும் தெரியவில்லை. குழப்பத்துடன் கையை எடுத்துவிட்டான்.

சுரைக்குடுக்கையில் இருந்த தண்ணீரை அதன் முகத்தில் தெளித்துவிட்டுச் சிறிது அதன் உதடுகளைத் திறந்து வாயில் ஊற்றினான். டேய் மருது மூச்சுஇருக்கா இல்லையான்னு தெரியலைடா என்று சொல்லிக் கொண்டே அதைக் கீழே விழுந்துவிடாமல் மாயாண்டியின் கைகள் இறுக்கிப்பற்றியது. அவன் உடல் அதன் மீது படப்பட அது உள்ளிருந்து மாயாண்டியைச் சிறிது சிறிதாகப் பற்றிக்கொண்டிருந்தது.

ஒளிவீசிக்கொண்டிருந்த அதன் முகம் அவனது கண்களில் நுழைந்து நெஞ்சைக் குடைந்து ஏதோ செய்தது. நிமிர்ந்து வானத்தைப் பார்த்தான் மாயாண்டி. சூரியனின் கதிர்களைப் பார்க்கக் “கண்கள் கூசியது” திரும்பி தன்கைகளில் மாலையைப்போலத் துவண்டுக்கிடந்த அதைப் பார்த்தான். மேலே பார்க்கக் கூசிய சூரியனின் கதிர்கள் அதன் தலையிலிருந்தும் வெளிப்பட்டு வந்துகொண்டிருப்பதைப் போல ஒரு பிரமை தோன்றியது மாயாண்டிக்கு.

கண்ணைக் கசக்கிவிட்டுக்கொண்டு தனது இடுப்பிலிருந்த துண்டை உருவி அதன் முகத்தைத் துடைத்துவிட்டுவிட்டு, அதன் தலையைவிட்டு விலகிக்கிடந்த முக்காடைச் சரிசெய்து மீண்டும் மூடிவிட்டான். மீண்டும் கைகளிலிருந்துச் சரிய முயன்ற அந்த வெள்ளைப் பொதியை கீழேவிடாமல் பிடியையிருக்கிக்கொண்டு அதைத் தன்மார்போடு இழுத்தணைத்துக் கொண்டவுடன் அதனிடமிருந்து மயண்டியின் நெஞ்சைக் கதகதப்பாக எதோ ஒன்று ஊடுருவுவதைப் போலவுணர்ந்தான். என்னவென்று புரிவதற்குள் சட்டென்று அவனது அபானத்திலிருந்து ஏதோவொன்று எழுந்துக் கிளம்பி மின்னல்போல வெட்டிக் கொண்டு முதுகைக் கடந்து கபாலத்தின் உச்சியைச் சென்றுத்தாக்கியது. தலையை யாரோ பஞ்சைவைத்து ஒத்தடம் கொடுப்பது போலிருந்தது மாயாண்டிக்கு. அவனது சிரசு சிலிர்த்துக் கொண்டு மயிர்கள் கூச்செரிந்துகொண்டன. சிறிது கண்கள் சொருகி மயக்கம் வருவது போலிருந்தாலும் சமாளித்துக் கொண்டான் மாயாண்டி. “எதோ பித்தம் ஜாஸ்தியாயிடிச்சி போலருக்கு நேத்துச் சாப்ட்ட மீன்கொழம்பு சேரலபோல அதான் ஒருமாதிரி கெறக்கமா வருது எனக்கும்” என்றுத் தன்னைத்தானே சமாதானம் செய்துகொண்டான்.

அதனிடமிருந்து சிறிது ஆசுவாசமாக மூச்சு வெளிவருவதைப் பார்த்தவன் நல்லவேளைடா மருது இவருக்கு மூச்சு லேசாவந்திட்டு இருக்குடா. என்று அதன் கைகளைப் பிடித்து நாடியைப் பார்க்க. உயிர் இருப்பதன் அறிகுறி தெளிவாகத் தெரிந்தது. சிறிது சந்தோசத்துடன் யாருன்னு தெரியலையேடா. இப்பிடி ஒருத்தர நம்மஊருல பாத்தாமாதிரித் தெரியலையே மருது. நீஏதும் பாத்திருக்கியாடா என.

“இல்ல மாமா. நம்ம நாட்டாமையோட அம்மாதான் இவரப் போல வெள்ளை வேட்டியச் சேலையாட்டங் கட்டிக்கிட்டு தலைக்கி முக்காடு போட்டுட்டு இருப்பா. நான் புல்லறுத்து போடுறப்ப பாத்துருக்கேன்”.

“சரி தூக்குடா போகலாம்.”

அது இருவரின் கைகளிலும் தவழ்ந்து வண்டியை நோக்கிப் பயணப்பட்டது. இங்கே பாருங்க மாமா இந்த வரப்புல மட்டும் புதுசா புல்லு துளுத்திருக்கு? எங்கியுமே தண்ணியே இல்லாம எப்படி இங்கமட்டும் திடீர்ன்னு புல்லு வந்துச்சு? நானும் ஒரு மாசமா மாடுமேக்கிறத்துக்கு இங்கயேதான் அலையறேன் எங்கியுமே ஒரு பொட்டுப் புல்லக்கூட நாம்பாத்ததில்ல. மாடுங்களே உசுரக் காப்பாத்திக்கிறதுக்கு சருகத்தான் தின்னுதுங்க என்று தலையைச் சொரிந்துகொண்டே மருது என்ன மாமா ஆச்சி இவருக்கு என்றான்.

கரையிலேந்து கத்துனேண்டா எந்த பதிலுமில்லே அவுருபாட்டுக்கு போயிக்கிட்டே இருந்தாரு. பாத்துட்டுறுக்குறப்பவே திடீர்னு குறுக்கு வரப்புல வாடுனபயிறுமாதிரி அப்பிடியே மடார்னு கீழசாஞ்சிட்டாருடா ஒரு சுரத்தையுமில்லாம. ஈரக்கொலையெல்லாம் ஆடிப்போச்சிடா அப்பிடியே துள்ளிக் குதிச்சு ஓடியாந்தேன். நல்லவேளையா நாம பாத்தோம். நல்லாத் தூக்கிப் புடிடா இந்தா வண்டி வந்துருச்சி.

பாத்தா பயித்தியம் மாதிரித் தெரியல மூஞ்சில ஒரு ஒளி இருக்குடா. உசிருக்கு ஒண்ணுமில்ல கொஞ்சம் மயக்கந்தான் யாருன்னு வெசாரிச்சி வீட்டுல கொண்டுபோயிச் சேத்துப்புடலாம் வாடா என்று வண்டியில் கிடத்திக்கொள்ள, மருதுதன் துடைமீது அதன்தலையை அணைப்பாகச் சாய்த்துப் பிடித்துக்கொண்டான்.  அது இன்னும் மயக்கத்திலேயேதான் இருந்தது. மாமா நீங்க வண்டிய ஓட்டுங்க நான் இவருக்கு கொஞ்சம் தண்ணியக் கொடுக்கறேன். கருங்குழி வந்தோடனே நிறுத்திப்பிட்டு சாமியண்ணன் வைத்தியர்ட்ட ஒரு பார்வை காட்டிடலாம். அப்புடியே அங்கியே யாருங்கரதையும் கேட்டுக்கலாம் மாமா.

மருதுவுக்கு அவர் முகத்தைப் பார்க்கப்பார்க்க அங்கே வரப்பில் புதிதாகத் துளிர்த்திருந்த புற்களின் காட்சி வந்து சென்றுகொண்டிருந்தது. வண்டியிலிருந்து திரும்பி வரப்பைப் பார்க்க, அவர் நடந்துகொண்டிருந்த அந்த வரப்பில் மட்டும் சிறிய பச்சைக் கோடு எரிக்கரையிலிருந்து அவர்விழுந்த இடம்வரையும் நீண்டுச் சென்றிருந்தது அவன் பார்வைக்குத் தெரிந்தது.

மாயாண்டி மாடுகளின் கயிற்றை தளர்த்திப் பிடித்துக்கொண்டு ஒரு சொடுக்கு சொடுக்கினான். அவன் சைகையைப் புரிந்துகொண்ட மாடுகள் வண்டியை இழுத்துக் கொண்டு மீண்டும் நகர ஆரம்பித்தன. ஜல் ஜல் ஜல் எனும் சப்தம் மீண்டும் காற்றில் பரவி ஒலிக்க ஆரம்பித்தது.

எரிக் கரையிலிருந்து எதிரே தெரிந்த கும்பெனிக்காரன் போட்டிருந்த பெரியமண் சாலையை அடைந்தவுடன் ஹோய்ஹோய் என்று கத்திக் கொண்டு மாடுகளை வேகம் கொடுத்து விரட்டினான் மாயாண்டி.

மருது வண்டியின் வேகத்தில் அவரது தலை வண்டியில் ஏதும் பட்டுவிடுமோ என்று பக்குவமாக பிடித்துத் தன்மீது சாய்த்துக் கொண்டே சாலையைப் பார்க்க வண்டி எதிரே சாலையிலிருந்த வடலூர் 10மைல் என்கின்ற மைல்கல்லைக் கடந்துகொண்டிருந்தது.

தொடுவானத்தில் கருமேகங்கள் திரண்டிருந்தன. அங்கே பாருடா மருது எங்கியோ மழை பேயுதுடா. லேசா வாடக்காத்தும் அடிக்குது பாரு. காத்தோட போக்கப் பாத்தா இன்னிக்கி நம்ம ஊருலயும் பெய்யும் போலருக்குடா என்றான் வண்டியை விரட்டிக் கொண்டே.

பருத்தியின் வீட்டுக் கூரைவழியே சிலவிண்துளிகள் நுழைந்து தரையைத் தொட்டுக்கொண்டிருந்தன. பருத்தி பாத்திரங்களை எடுத்துக் கூரையின் ஒவ்வொரு துளைக்கும் நேரே சரிபார்த்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

######## நலம் ##########                            

எழுத்தாக்கம்

RAVIKUMAR P

ravikumar.writerpoet@gmail.com

PH:  7904313077, 9841189033